Friesland Trail 1999

Dit jaar deden wij, Johannes, Johan, Femke en Inze, voor het eerst mee aan de Friesland Trail.
Natuurlijk was de setting van deze trail de prachtige provincie... Drenthe (?!)

Het thema van dit jaar: Ierland!!!
Het weer zat errug mee, want het regende en het regende en toen wij liepen was het lekker droog! (nou ja, bijna droog).

Het begin

Eerst moesten we naar Beilen rijden, alwaar het startpunt was. Hier kregen we het boekje met de puzzels , zodat we vast konden beginnen met het uitzoeken van waar het beginpunt van de route was. Daar moesten we heen rijden, alwaar de rest van de route begon (het eigenlijke lopen dus).
Ons vertrektijdstip (dubbele woordwaarde) was om 18:35. Het beginpunt was aangegeven met een coordinaat, dat je dan op een kaartje moest uitzoeken. Natuurlijk was dit kaartje niet 1 op 1 gekopiëerd, waardoor de kaarthoekmeter zinloos was. Na enig rekenwerk hadden we het punt gevonden en omstreeks 18:45 reden we weg. Aangekomen op "ons" punt bleek hier verder niemand te zijn.....
Oftewel we zaten een beetje fout. Later bleek de route langs dit punt te komen, waar wij nog vier auto's naar het goede punt hebben gewezen.

Het echte startpunt was richting een camping, en dan iets eerder afslaan. Hier was een groot grasveld, zij het ietwat drassig (heh Joost!?), waar we de auto kwijt konden.
De eerste route was een Sheeptrail: het volgen van plukjes wol (Volgens Rolf B. was het steenwol, dus waarschijnlijk van een steenbok). Deze route bleek achteraf voor sommige groepjes nog te moeilijk, zeker na de uitleg dat het een route voor de bevers was.

Route twee was het planetenpad . Hier moesten we info opschrijven die we onderweg tegenkwamen, dit hadden we later nodig.

Route drie: The wetlands. Dit was een tocht door de sloten van het bos. Of, zoals wij deden, een tocht over de paden om de sloten heen.

Water, niets dan water!

Route vier: Het levenswater. Duidelijk onze favoriet. Hier moest je, al slurpend aan een caviadrinkfles, proeven of er whiskey of azijn in zat. Dit was zeer fijn, behalve als je per ongeluk de azijn had.....
Wij waren een van de laatste groepen, dus de whiskeyflesjes waren vrijwel allemaal leeg :-(

Route nummero vijf: IERSE runen (hadden de Ieren dan ook runen?). Het was eigenlijk gewoon een veredelde kruispunt-route en niet, zoals sommige groepen dachten, een strippenkaart. Deze route mochten we dus weer gewoon over de paden lopen, in plaats van door een veenmoeras heen te moeten. Al begonnen ook de bospaden langzamerhand op een moeras te lijken.

De volgende route was een "must". Of was het nou dat een zaklamp een "must" was. In ieder geval moeten we dwars door een dicht bosperseel fluoriceerde elfen volgen (als in fairies elfen). Dit was wel weer even een leuke afleiding nadat we aan het eind van de vorige route twee grote weilanden over moesten steken. Ik zeg hier wel weilanden, maar zwembad was een betere benaming geweest...

Na de betoverende elfjes was het tijd voor een pauze. We moeten namelijk de informatie die we bij het planetenpad hadden opgeschreven bewerken, zodat we het konden gebruiken in route 7. Het was de bedoeling dat je het goede pad koos (duh). Het goede pad was te vinden door de vraag van dat kruispunt op te lossen (bv. Wat is de diameter van venus en saternus), en dan vervolgens tussen de twee getallen door te lopen die aan weerzijden van het pad aan bomen waren bevestigd (ja ja, hoe kom je er op...). Na wat druk gereken door onze accountant volgende we dus route zeven en (wonder boven wonder) kwamen we uit bij het startpunt van route 8 (wel ja, doe maar weer eens gek).

Deze post, die zich wat had verstopt, was tot onze vreugde de thee-post! Hier konden we dus, op een bankje (nadat we die hadden veroverd) , onder het genot van een kokend kopje thee, route acht uitwerken. In ons route-boekje stonden een aantal kruispunten en die moesten we op de goede volgorde zetten met het behulp van een jumbokaart. Dat ging dus minder makkelijk als het leek en dit had als gevolg dat we dus van de verkeerde kant van het meer bij post 9 aankwamen (dat betekent dat we een behoorlijk eindje hadden omgelopen). Op dat zelfde meer was het vervolgens de bedoeling dat we gingen vlot varen.... maar ja, we zouden natuurlijk de Biezenhutters niet zijn, als wij die posthouders mooi onze middelste vinger lieten zien en onze weg vervolgde.

Twee-uurs-dipje

Okee de strippenkaart, heeeelp!!! Route negen dus, of te wel "The Cork Walk". Dat het plaatje bij de route een gecamoufleerde strippenkaart was waren we al achter (al weet ik niet of wij daar zelf waren opgekomen of dat dat een idee was van een ander groepje), maar hoe hij eigenlijk moest werken hadden we nog niet bedacht. Maar dat was geen probleem, want een stippenkaart is een makkie, toch... ? Okee, waarom heb ik dan nog nooit in mijn hele leven een strippenkaart goed gelopen, heh??? Gegarandeerd gaat het altijd fout bij de strippenkaart, dus ook deze keer was het geen uitzondering. Het is wel waar dat we de vorige route niet perfect hadden gelopen, maar we wisten tenminste wat we ongeveer fout hadden gedaan, dus was het probleem weer snel opgelost. Maar nu ging het dus wel bij bijna het eerste afslag al mis! En daar kwam nog bij dat het vrouwelijke deel van ons team het maar eens tijd vond dat het tijd was voor haar twee-uurs-dipje (het was drie uur, BTW!). Dit had als gevolg dat we niet mochten bedenken bij kruispunten waar we heen moesten EN dat we maar direct goed moesten lopen...
Na wat doelloos geloop, kwamen we wat leiding tegen die ons (we liepen op dat moment met een stel mobofielen, die Fem van haar dipje hadden afgeholpen, met wat blinddate-gekoppel :-) zei dat we wel erg achter op schema lagen en ons uitlegde hoe we bij de snert(als in soep)-post moeten komen (jeeeh).

Route 10: Nadat we ons wat hadden opgewarmd aan de soep, uitleg hadden gekregen over route 13 (die werkte met een ingewikkelde toren , die, naar mijn mening, meer leek op een, uh ahum, laat maar dit is niet geschikt voor de kleine kindjes) en nadat we weer eens langs een paar enge constructies waren gesneakt, vervolgden we onze weg met een simpele route die een kruising was tussen een kruispuntroute en wat kompas-werk. Er zat trouwens wel een leuk grapje in over de laatste berk :-)

Route 11: Hier over kan ik eigenlijk maar 1 ding zeggen: Soms is het beter om om te lopen, iets wat de groep voor ons op de harde manier ontdekte, ja die schapen zaten niets voor niets op die heuvel (ze zitten graag droog!!!).

Spots in the Dark, dat was de naam van route 12, en deze spreekt eigenlijk voor zich zelf... Volg gewoon de knipperende lichtjes.

Welk tijdschema?!?

Aaah Route 13... Niet dus. Aangekomen bij het begin punt (denk ik) van route 13 krijgen we te horen, dat er van ons verwacht wordt dat we er maar mee kappen, want de leiding heeft er nou ook wel genoeg van. We mogen wel doorlopen, maar dat zou ons dus nog plusminus drie uur kosten... Tsja, nou, uh, wat zullen we doen... (ligt wel voor de hand geloof ik).
Dus zijn we toen maar naar een post gelopen waar we nog (warm) chocolademelk kregen en vervolgens de kortste route naar de kampeerboerderij in Ellertshaar kregen gewezen, nadat Johan nog even had bewezen dat, als je maar waterdichte schoenen had, je best over water kan lopen. Maar goed Ellertshaar, daar zijn de meeste van ons wel eens eerder geweest met de NHW'96. Dit nieuws vrolijkt ons wat op, want Ellertshaar betekent stapelbedden en dat slaapt een heel stuk zachter dan zo'n slaapmatje.

Vermoeid strompelen we de kampeerboerderij binnen, waar we door veel geschreeuw duidelijk worden gemaakt dat het andere Biezenhutters-groepje al lang binnen is. Maar als commentaar daar op wil ik nog wel even zeggen dat zij al om 16:00uur (geloof ik) waren gestart en alhoewel het toen nog wel regende, zij het eerste gedeelte in het licht hebben gelopen. Maar verder was het natuurlijk wel een beetje onze eigen schuld dat we zo laat waren. Ik bedoel, we hebben ons wel uitbundig vermaakt bij alle attracties van het planetenpad en we hadden de gewoonte alle groepen die ons zenuwachtig maakte door steeds vlak achter ons lopen, te laten inhalen, wat ook niet echt een goede invloed had op ons tempo. Afijn, na nog wat napraat over de tocht , zijn we dus toch maar eens gaan kijken of we nog ergens konden slapen. Er gingen wat geruchten dat er geen plaats meer was, maar uiteindelijk hebben we geslapen op een grote slaapzaal met maar een paar andere mensen. Tegen 7:00 sliepen we dus als een blok, ook al kon niemand de energie opbrengen om uit te zoeken hoe de lichten uit moesten.
[ZZZZZzzzzzz...]

The morning after

!!!DONG PING VROLIJK JEJE HOP HOP!!! Tegen tien uur begonnen we toch echt te vermoeden dat die keiharde Ierse volkmuziek een stille ((uh)) hint was dat we maar weer eens moesten opstaan. Met wallen onder de ogen, waren we net op tijd om nog wat van het ontbijt mee te krijgen en niet lang daar na begon de prijsuitreiking. Fijn, gewonnen hadden we niet (duh) en een poedelprijs was er niet, dus erg interessant was het niet. Interesanter was de bespreking van de routes. Het leukste was nog wel dat we een van de weinige groepjes waren die bij route 3 niet braaf de route hadden gevold, maar gewoon hadden uitgerekend dat je ook gewoon over het pad kon blijven lopen. De leiding was het tegen gevallen dat niet meer groepjes hier op waren gekomen.
Na dit alles ging Inze de auto halen, die nog stond aan de begin van route 1 van de avond daarvoor en ging de rest de spullen inpakken .Toen Inze weer terug was, stapten we allemaal in de auto en lieten dit zware, maar (na afloop besloten) ontzettend leuke weekend achter ons (poetisch heh!).