Friesland Trail 2005

Destination: Marnehuizen.

Friesland Trail, ja. Het was al weer zover, en natuurlijk deed Lignum Inane ook dit jaar weer mee, al was het alleen al maar om de posthouders, die onze naam proberen uit te spreken, tot wanhoop te drijven.

Tot ons genoegen startten we dit jaar wel extreem vroeg. We werden al om 15:20 in Buitenpost verwacht. Nog schokkender was dat we dit jaar op tijd waren - ruim op tijd zelfs... zeg maar drie kwartier te vroeg. Afijn, om de tijd te doden hebben we nog even wat van de prachtige omgeving en natuur genoten (wel vanuit de auto natuurlijk, want het was koud buiten). Zo hebben we een monument voor een vermiste brug bezocht en zijn we zelfs nog verdwaald ergens tussen Kollumerpomp en Buitenpost. Maar toch we waren net op tijd weer terug bij de eerste post, zodat wij aan de eerste route konden beginnen.

Dit was de gebruikelijke auto-route. Dit jaar gewoon een beschreven route, maar dan in het Engels allemaal. Makkie dus. En natuurlijk mocht Femke (onze eigen Engels-student) dit oplossen met behulp van het altijd aanwezig handige kaartenboek. Zij had al snel het eindpunt op de kaart gelokaliseerd en dus dumpten we de route en begaven wij ons op aanwijzingen van Femke op de goede weg (*kuch*). Na de auto te hebben geparkeerd op het parkeerterrein, tegen over een paar indrukwekkende tanks (ja, ja, het lopen startte dit jaar vanaf een zwaar beveiligde militaire basis), gingen we binnen een kopje koffie drinken en alvast wat routes uitwerken, terwijl wij wachtten totdat we weer mochten vertrekken.

We hadden natuurlijk al op de kaart gezien dat we dit jaar liepen bij het Lauwersmeer. En ook het thema dit jaar, "Water", zagen we met lichtelijke paranoia tegemoet. De tweede route viel nog alles mee, lekker over brede zandpaden volgenden we schelpjes richting de post van Moniek. Terwijl de volgende route hier werd uitgewerkt - een soort CSI-achtig karwei met uv-licht en oplichtende delen (er gingen wat speculaties rond over wat er nou precies oplicht in CSI en wie van de organisatie zich op perverse wijze had uitgeleefd) - deelde Moniek ons al mede dat de 'banaan' er in ieder geval dit jaar weer in zat (-help!-).

Route drie, en ook route vier waren verder geen probleem. In de eerste was al een omleiding aangebracht wegens wateroverlast, en route vier was eigenlijk al uitgewerkt op de kazerne door Inze en Gerlof. Alreeds arriveerde wij dus bij de eerste wateroversteek, maar ook deze bleek een makkie. Je moest op een karretje over een soort rails naar de overkant glijden. Zelfs Hans bleef droog, al was hij zo enthousiast dat hij bijna uit de rails liep. Hierna volgende we wat borden (route vijf) op weg naar de volgende post, die wij dan ook vonden, nadat Maaike het ene-laatste plaatje ontcijferde en een klinkerpad langs het water had ontdekt.

Bij deze post aangekomen kregen wij echter tot onze grote schrik een Rubiks kubus in onze handen gedrukt, met de opmerking "veel plezier!". Gelukkig hoefden we niet de hele kubus op te lossen, maar alleen steeds een zijkant. Arne lukte dit wonderbaarlijk in niet onafzienbare tijd, en zo konden we weer verder, met steeds een paardensprong naar de volgende situatie op de kubus. Toen de eerste zijde op was en we de volgende zijde in elkaar moesten puzzelen, kwamen we (na wat diep nagedenk) op het slimme idee om in plaats van uren te puzzelen, de boel gewoon uit te tekenen, wat vele malen sneller ging. Dit weer tot de vreugde van het team achter ons (Jan Willem Henk - het bestuur van scoutinggroep de Brimzen), want zij kwamen er niet echt uit en mochten van ons best met ons meelopen. Dit was een goede keuze, want verder in de route klopte het in eens niet meer! Waren we verdwaald? Hadden we een fout gemaakt? Een pad gemist? In slaap gevallen? Nee! Na onze kubus zorgvuldig te hebben gebestudeerd, pakten wij die van Jan Willem Henk er eens bij. Wat bleek nou? Had de organisatie op onze kubus twee situaties verkeerd om opgeplakt! Per ongeluk natuurlijk - ja ja! Wij vermoeden anders! Laat die vervelende Biezenhutters dit jaar maar eens flink verdwalen! ha! ha!, zullen ze vast hebben gedacht. Maar weer dwarsboomden wij hun plannen en dank zij Jan Willem Henk liepen we de route toch goed uit! Hoera!

Afijn, om maar verder met mijn verhaal te gaan, we vervolgden onze route en volgden vervolgens nog wat reflecterende kwallen (route 7) en kwamen zo uit bij de volgende post, die tot ieders grote vreugd de snertpost was.

Na, een wel verdiende warme hap, en na het oplossen van een Japanse puzzel (je weet wel - van die vierkantjes en driehoekjes waar je dan een eend van moet maken), gingen wij weer op weg. Maar niet voordat wij vakkundig werden afgeschoten door de posthoudster. De volgende route was een heel globale oleaat (zonder kaart), wat feitelijk inhield dat de dijk langs de Waddenzee moesten volgen totdat er een pad naar beneden was. Ondertussen was het gaan regenen, en gecombineerd met de wind gaf deze miezer behoorlijk wat ongemak. Ook de route verliep niet geheel volgens plan, maar gelukkig was de volgende post een bemande uitkijktoren, die met een zaklamp voor vuurtoren speelde. Nadat ook de volgende route niet geheel volgens plan verliep kwamen we gelukkig Jan Willem Henk weer tegen, die ons konden vertellen dat wij al bij route 10 waren (dat terwijl wij nog steeds aan het zeilen waren op het kaartje van route 9). Gezamenlijk vervolgenden dus wij route 10, die toepasselijk "Schreeuw van de Meeuw" heette. Niet dat de route geluid maakte, maar meer dat er vanuit het struikgewas constant "MEEUW!" werd geroepen als iemand weer een bordje vond.

Toen we ook uiteindelijk het laatste bordje vonden kwamen we alweer uit bij de chocopost. Deze was dit jaar gecombineerd met een vlotpost. Er waren twee vlotten, en er konden per vlot best vier man op. Ja, ja. Gelukkig was er een groepje voor ons, die dat nummer al snel van vier naar twee naar een terugbracht. Nadat het tweede vlot ook nog een keer halverwege vast kwam te zitten, besloten wij maar om te lopen. Dit was niet ver en dus konden we weer snel verder met de volgende route. Bij deze route moesten we windvangers lokaliseren met kompas, en dus trokken er vele groepjes kriskras heen en weer over het grote terrein dat met Pinksteren altijd voor NPK wordt gebruikt. Route 12 gebruikte weer de kubus, en na onze gelukte delen te hebben uitgewisseld met die van Baukjes groepje, konden we weer door naar alweer een vlot-oversteek. Deze was gelukkig wel degelijk, en dus namen wij weer afscheid van Moniek (die ook deze post bemande) en vertrokken na de overkant.

Bij de route die vervolgens aan de beurt was (route 13) moesten we een schatkaart volgen... - op een of andere manier. Een manier die ons niet echt duidelijk werd totdat we al lang over de helft waren. Gelukkig waren er tijdens deze routes ook nog piepers te vinden, die de aanwijzingen voor de volgende route markeerden, dus uiteindelijk, na wat omzwervingen, kwamen we er gelukkig wel weer bij de volgende post aan. Hier moesten we over een simpele indianenbrug, onder het toeziende oog van Duco. Gelukkig hadden we in de vorige route alle piepers gevonden, dus was route 14 geen enkel probleem. Tot mijn grote spijt kwamen we toen al weer bij een water oversteek. Ja, de banaan zat er inderdaad ook dit jaar weer in. Hij was dit jaar voor de verandering wel weer degelijk en stabiel in elkaar geknutseld, maar dat neemt nog steeds niet weg dat mijn bovenbeenspieren compleet in de kramp schieten als ik na een nacht lopen op het ding probeer plaats te nemen. Toch ben ik op een of andere manier aan de overkant gekomen, waarna ik strompelend de rest volgend door een bosvak naar alweer een (simpele) wateroversteek, die ik uit voorzorg toch maar even oversloeg.

Ook zat dit jaar de laser er weer in en alzo liepen wij, de straal volgend, een wel heel raar dorpje binnen. Uitgestorven, alle ramen afgesloten met houten platen, heel bizar - we waren in Marnehuizen aangekomen. Marnehuizen bleek een oefendorp van de landmacht. Midden in de Marnewaard hebben zij een compleet nepdorp opgetrokken, inclusief treinstation, plaatsnaamborden, telefooncellen, een gemeentehuis en school. Er waren al wat vermoedens opgegaan dat wij hier misschien zouden overnachten. Maar voor dat zover was, was er eerst nog even een leuk parcourtje door het dorp uitgezet voor ons. Zo moesten wij door een kelder heen kruipen, uit het raam van de eerste verdieping van een eengezinswoning naar beneden klimmen en als afsluitertje werden we door het riool gespoeld. Dit laatste was overigens niet zo gemakkelijk als het klinkt. In de kelder van een van de huizen moesten we via een trappetje een put in klimmen en kwamen terecht op een kruising van drie rioolbuizen, en terwijl de put boven ons dicht ging, moesten wij uitzoeken welke van de drie buizen niet dood liep. Afijn, tien minuten en een klein claustrofobie complex later kwamen we eindelijk weer in de buitenlucht, alwaar wij in een bootje plaats namen en het afvoerkanaal overstaken. Hierna was het nog een paar minuten lopen en toen waren we eindelijk aangekomen aan het eind. Hoera! Veel groepjes waren nog niet binnen, dus we hadden vrij redelijk gelopen. En nadat we onze bagage hadden uitgezocht, was het tijd voor een biertje, droge worst en wat whisky. En daarna, aangezien het ondertussen half vijf was, naar bed.

Nou ja, bed. Dat is wel een groot woord voor het slapen op een betonnen vloer, in een niet geisoleerde, onverwarmde, tochtende loods. Dan mis je zelfs die te kleine bedden in de Klonie. De volgende ochtend was dan ook geen prettige aangelegenheid. Overal mensen die met tegenzin uit slaapzakken kropen, brak, koud en spierpijn. Gelukkig was de cafe/ontbijtloods wel verwarmd. Na het ontbijt was er nog even vlug de verplichte bespreking van de routes, nog vlug wat foto's van Marnehuizen daarna vlug naar huis. Dit jaar werden we allemaal terug naar de auto gebracht, aangezien Marnehuizen niet algemeen toegankelijk is voor het publiek. En dus kwam er eindelijk een eind aan een hele lange, maar niet al te zware Friesland Trail 2005.