Tippisch Trail

Ook dit jaar deden wij weer mee aan de Friesland Trail. (Waarom is een zeer ingewikkelde reden die tijdens het lopen nog al eens zoek raakt). Het L.I. team bestond dit jaar uit Inze, Gerlof, Johan, Maaike, Femke en ik, terwijl Arne (P) dit jaar meeliep met het andere Biezenhutters team, bestaande uit leiding en meer.

Nadat ook Johan was gearriveerd, vertrokken we met de auto van Diever richting Uffelte waar de eigenlijke tocht te voet begon. Na in Uffelte onze overnachtings-bagage te hebben gedropt onder het toeziende oog van Arne (N), die dit jaar niet meeliep maar meehielp, begonnen we aan route 2, een simpele route met halverwege een wateroversteek per kano (die wij wijselijk oversloegen door de brug te nemen 20 meter verderop). Ook route 3, een soort bolletje pijltje, stelde ons niet voor veel moeilijkheden. Aan het eind van route 3 was wederom een wateroversteek, een soort geimproviseerde bananenboot, en nadat wij grondig hadden geconcludeerd dat het te ver was om om te lopen, klauterden wij er boven op en trokken wij onszelf aan een touw naar de overkant. Het enigste wat hier in het water verdween was Maaike's routeboekje . Dus na een minuut stilte, vertrokken wij, gewapend met een appel, in het pad dat op de eerste foto van de fotoroute stond die hier begon. De fotoroute begon goed, zeker toen we snel een cafe passeerden; hoewel, passeerden is misschien niet het goede woord. Na een glaasje warmte achterover te hebben geslagen, kleedden wij ons weer warm aan en vervolgden wij de route.
Althans, dat was de bedoeling, maar ja, naar dat bier kon het natuurlijk niet goed gaan en prompt liepen wij 3 kilometer naar Havelte en toen weer 3 kilometer terug naar het cafe. Een uur later dus, vertrokken wij opnieuw, deze keer echter wel in de goede richting. Al snel verdween de route het bos in. Hier troffen wij ook reflectoren aan de bomen aan die in tegenovergestelde richting gingen. Na wat geblader in ons routeboekje vonden wij dat dit de volgende route moest zijn (namelijk de reflector route). Niets was echter minder waar, concludeerden wij even later, toen de reflectoren ineens abrupt ophielden. Helaas, helaas. Toen hebben we de fotoroute toch maar uitgelopen tot waar de echte reflector route begon, die overigens hele andere reflectors gebruikte. Ook liep deze route dwars door het ruige bos, waar paden in geen mijlen te bekennen waren. Tegen het eind van de route waren we al samen gesmolten met 4 andere teams en liep er ook nog een lichtspoor van zaklampen achter ons.

Langzaam opende het bos zich wat op en na een kleine afdaling doemde er kabels en lieren op uit het donker. Aan het geluid te horen hadden we een kabelbaan bereikt en verder vooruit doemde beelden van nog meer touw- en kabelwerk. Na even te hebben gerust, en na wat onderling overleg, besloten we dat we geen zin hadden om te wachten tot we aan de beurt waren voor de kabelbaan, en dus bewogen wij ons te voet door het moeras naar de tweede hindernis. Deze touwbrug hing echter allang niet meer strak, wat veel mensen met natte voeten moesten bekopen. Na het verkrijgen van de volgende route was er nog een laatste kabelbaan. Hierna vervolgden wij onze route weer, iets wat niet echt meeviel, want het goede pad was nauwelijks een pad te noemen. Uiteindelijk besloten we hem toch maar te proberen, aangezien er een team, die het wel in was geslagen, totaal was verdwenen (alle andere paden kwamen op miraculeuze wijze allemaal weer op het beginpunt uit). Gelukkig voerde de volgende route ons langs de snertpost, waar ook een zeer nare wateroversteekpost was en waar, tot beides grote schrik, een klasgenootje van Maaike posthouder was. Ook Johan was hier schijnbaar zeer van onder de indruk, want hij stikte bijna in zijn soep, en pas toen we eindelijk doorhadden wat er met Johan was kon Gerlof hem gelukkig nog redden.

Langzaam verving de heide het bos en na nog een pieperroute lieten we de laatste boom achter ons en trokken we met kompas een groot heideveld over, iets wat makkelijker klinkt dan dat het werkelijk was met heide en gras tot op heuphoogte. Maar eindelijk bereikten we dan toch het fietspad aan de overkant. Vanaf hier was de te volgen route tot de volgende post zeer simpel, gewoon het fietspad uitlopen en wel ja! na een tijdje lopen was daar de chocomel- en tevens laatste post, aan de rand van het bos. Na een moment van rust en bezinning ("Wat DOE ik hier!?!") begonnen we aan de ene laatste route, nou ja, dat trachtten we althans, want of het nou aan de route lag of aan onze vermoeidheid, hoe de desbetreffende route werkte was voor ons een groot kubistisch raadsel. Gelukkig drong het toen langzaam door wat het betekende dat Johan zei dat hij ongeveer wist waar wij waren en waar we heen moesten, en dus zijn we toen maar Johan gevolgd naar het eindpunt. (handig heh, zo'n Johan!)

Het andere Biezenhutters team was natuurlijk al laaaaaaang binnen en was net onderweg naar bed. Ook wij gingen, na een welverdiend biertje, op zoek naar een bed. Terwijl Maaike en ik de laatste twee bedden in het hoofdgebouw veroverden, had de rest minder succes in het andere gebouw en ik geloof dat van hen alleen Johan goed geslapen heeft (hij had zijn hele legerslaapuitrusting toevallig meegenomen). Anyway, en na een heerlijke nachtrust (ja, wij wel) hebben we geontbeten, gerouteuitlegd gekregen en toen zijn wij snel naar huis gegaan, waar een warm douche en een luie zondag middag wachtte. Zeer fijn.