BP-tocht 2006 - Wolvega

Dit jaar was de BP-tocht bij Litjo Wolvega. We waren dit jaar maar met z'n vieren, aangezien de rest andere activiteiten had. Om kwart voor negen kwam Maaike met Johannes ons ophalen. Voor de verandering waren we al klaar en konden zo instappen. Voor mij was dit de eerste keer bij Maaike in de auto en dat viel mij niet tegen. Om twintig over negen waren we in Wolvega. In een straatje vlak achter de drafbaan vonden we een parkeerplaatsje. De auto van Maaike is niet zo groot, vandaar ook een parkeerplaatsje. Al gauw hadden we de ingang tot het terrein gevonden en konden we ons aanmelden. Het clubgebouw van Wolvega is niet al te handig gesitueerd. Het ligt namelijk midden in een woonwijk. Wat wel opviel was dat ze gewoon een kampvuurkuil hadden. Bij navraag bleek dat ze gewoon mochten stoken. Wel hadden ze hierover regelmatig contact met de buurtbewoners. Lucky we.

Nadat we de tocht hadden ontvangen (uitgeschreven tocht plus een kaartje... verdwalen zouden we dus niet) vertrokken we voor een tocht van twintig (!!!) kilometer. Waarom twintig vraag je je af. Liepen we vroeger niet gewoon vijftien? Ja... maar Litjo Wolvega vond twintig een betere afstand voor de "geoefende" loper. Wij geoefend... ja ja...

De eerste aanwijzing was "ga terug naar de rotonde". Toen we daar kwamen werd onze aandacht getrokken door een jongen die half uit een voorbijrijdende bestelbus hing. Ah, we zagen het al. De bevers waren Dennis na een half uur rijden al zo zat dat ze met vereende krachten hem uit de bus probeerden te drukken. Het is ons niet bekend of het gelukt is of niet.

Rechtdoor over de rotonde, onder het viaduct door en op naar Oldeholtpade. Het ijs lag in de sloot, de wind woei hard, dus warm was het niet. Gelukkig brak er toch een waterig zonnetje door. Na ongeveer een kilometer lopen (stond bij de aanwijzing) moesten we linksaf slaan. Daar, uit de wind, werd de temperatuur aangenaam en we begonnen al snel een samenzang met bekende liedjes (begintune Super Mario Bross, Monkey Island Piraten song, etc.) Gezellig zingend (met canons, acapella samenzang, meer-toonig en lange solo's) kwamen we na ongeveer een kilometer bij een huis met een tent ernaast. De bewoner van het huis was blijkbaar niet gewend om te zwaaien naar mensen die voorbijkomen, want hij liet pardoes al z'n tuingereedschap uit z'n handen flikkeren. In de tent waren leden van de regio bezig met het opwarmen van chocomelk, thee en iets wat door moest gaan voor koffie. Ze vroegen of wij de eerste waren die de vijf kilometer liepen. Zien wij eruit alsof wij de vijf kilometer lopen?

Nadat wij ons gelaafd hadden aan de warme dranken die niet voor ons bestemd waren liepen we verder. Op naar het mooie plaatsje Ter Idzard (of Teridzert as jim wolle). Ter Idzard is een uit de kluiten gewassen Haule, oftewel veel saaie lintbebouwing met dito bewoners. Het was oud-papier ophaaldag en we werden vriendelijk bejegend door de papierophalers (zoooo, dus jullie zijn de BP-tocht aan het lopen???). Blijkbaar was het een ouder van een jeugdlid, of men had een waarschuwing doen uitgaan dat er moordlustige en bloeddorstige scouts de wegen af zouden schuimen... awrllllll... Shiver me timbers.....

Afijn. Na wat inwoners beledigd te hebben gingen we rechtsaf, een fietspad in richting Oldeholtpade. Hier was een plaatselijke natuurclub bezig met snoeiwerkzaamheden. Blijkbaar deden ze deze snoeiwerkzaamheden op z'n Fries. Snoeien op z'n Fries? Ja, dan is 1 man onhandig bezig met een stokzaag aan de andere kant van de sloot struikjes om te zagen terwijl de rest (ongeveer 6 man) daar naar staat te kijken.

Na een stukje over een bospad (pas op voor het schakelhek...) en langs een weiland kwamen we uit aan de rand van de bebouwing van Oldeholtpade. Hier, bij een kleuterspeelzaal en een minicamping (!!!???) stond post twee. Hier kregen we weer koffie, thee of chocolademelk. Ze stonden verbaast te kijken. Biezenhutters!!?? En jullie zijn pas om 9.30 uur vertrokken... dat is nog maar 1 1/2 uur geleden... en het stuk wat jullie gehad hebben is acht kilometer... Zijn jullie soms ziek? Nee, we lopen gewoon lekker en we komen geen speeltuinen, cafes of snackbarren tegen. Dan willen we wel snel lopen. En de temperatuur is ook niet je van het.

Zo, dat was de drinkpost... maar weer verder lopen. Na een slag door de bebouwing (hier woont mijn oom) en een stukje nieuwbouwwijk (vanaf de autoweg lijkt de bebouwing veel lelijker) gingen we door het tunneltje onder de weg Wolvega - Oosterwolde. Voor het eerst dat we de tunnel van deze zijde bekeken. De naam (de Koele) sloeg volgens mij op het gat en volgens Johannes op de temperatuur. Na ongeveer vijfhonderd meter sloegen we rechtsaf, op richting het riviertje de Linde. Dit stuk weg was zo saai en winderig dat ik er niets over te melden heb.

Na ongeveer anderhalve kilometer (zo kom je wel aan je twintig) gingen we middels een betonnen brug over de Linde heen en sloegen weer rechtsaf. In de aanwijzingen stond dat we het fietspad (5 kilometer!!!) moesten volgen, dan onder de viaduct door, over het spoor en dan naar de weg Wolvega - Steenwijk. Okee dan... Leuk... Wij in ganzenpas het fietspad op. Onderweg kwamen we een Duits echtpaar tegen.... en ook ganzen, eenden en buizerds... Onderweg passeerden we een grote hoeveelheid bruggetjes. Soms waren de inhammen waarover een bruggetje lag niet dieper dan een meter of twee. We vragen ons af waarom ze deze dan niet gewoon gedempt hebben i.p.v. er een brug overheen te leggen. De brugleuningen stonden trouwens zo weid uiteen dat je makkelijk met je fiets naast het pad zou kunnen komen... lekker veilig...

Halverwege was er een post. Omdat het zo koud was zaten zij in hun auto. Toen ze ons zagen moesten ze in een draf naar het fietspad. Aangezien zij ons niets te bieden hadden liepen we weer door. Geen koffie deze keer, helaas. Ook geen mars... Een stuk verder langs de oever kwamen we bij de steiger waar Sinterklaas altijd de aankomst van Stegerda heeft. En aan de uw rechterzijde ziet u in het struikgewas de veensluis (???) en de vogelkijkhut (waar we ooit nog in zouden overnachten). Onwijs interessant...

Aangekomen bij de viaduct (wauw, die vijf kilometer ging echt snel) zagen we een nieuwe brug liggen. Natuurlijk moesten we daar even op staan. Al filosoferend over hoe Maaike deze brug met een handrem-proef kon uittesten liepen we richting het spoor. We hoorden in de verte een trein aankomen, dus we trokken even een sprintje zodat we voor de slagbomen konden gaan staan wachten (heu...???). Helaas, het was een goederentrein.

Rechts zagen we in de verte de skyline van Wolvega. Helaas moesten we nog een heel stuk naar links om daar bij de T-splitsing rechtsaf te slaan richting Wolvega. Dit pad was misschien nog wel saaier dan het pad richting de Linde. Als het pad naar de Linde een 7 op de schaal van saaiheid zou krijgen, dan was dit wel een 8 1/2 waard. Gelukkig komt aan lange rechte wegen ook een einde. We sloegen rechtsaf voor een leuke wandeling door een bosje (a la wijkpark). Rechts van ons lag de begraafplaats vanwaar je direct uitzicht had op het verzorgingstehuis. Waarom verzorgingstehuizen meestal naast begraafplaatsen liggen is mij nog steeds een raadsel. Het verzorgingstehuis was trouwens ontworpen door de schrijver/tekenaar van Star Wars/Trek, dit vanwege de rare ronde futuristische aandoende gebouwen. Ze waren blijkbaar de gang aan de binnenkant van het gebouw vergeten, want aan een zijde van het gebouw stond de lift buiten langs het gebouw.

In plaats van rechtstreeks terug naar het clubgebouw maakten we eerst nog een flinke slinger door het prachtige plaatsje Wolvega. Via een mooie nieuwbouwwijk waar vroeger de drafbaan was, de plaatselijke molen (het is 1 uur en hij is niet eens open... hoewel hij wel open had moeten zijn... de afzetters), het plaatselijke griet huis (niet het huis van een griet of de griet, maar de grietman... vroegere burgemeester (red.)) en de plaatselijke VVV (let vooral op de classicistische ornamenten) liepen we richting het clubgebouw. Na ook daar nog een slag door een nieuwbouwwijk kwamen we weer bij het clubgebouw aan. Eind tijd twee uur... Oftewel... Twintig kilometer in vier en een half uur. Zo snel hebben we nog nooit een BP-tocht gelopen. De hikeleiding was dan ook oprecht verbaasd dat wij er nu al waren.

Na een broodje tevredenheid (helaas, geen vega voor deze jongen) vatten wij de terugreis aan.